Hastalık ve tedavi konusunda kamuoyunun genel dini telakkisini belki de en çok meşgul eden meselelerden birisi organ naklidir. Günümüzde organ nakli konusu, alternatifsiz bir tedavi yöntemi olması yüzünden tıp ilminin önemli bir uğraşısı olduğu gibi, organı veren ve alan iki tarafın da insan olması ve insan uzvu üzerinde tasarruf yapılmasını gerektirmesi sebebiyle konu din, hukuk ve ahlakı da yakından ilgilendirmektedir. Bu gibi yeni meselelerin halli iki hususu bilmekle kolaylaşır.

• 1- Sözüne inanılır, mesleğinin ehli bir doktorun buna ihtiyaç göstermesi.
• 2- Tehlikenin ciddi olması, tedavinin başka kolay bir usulle mümkün olmayacağına kanaat getirilmesi.

Bu iki husus kesinlik kazandıktan sonra organ nakledileceği gibi, başka haram ilaçlarla da tedavi caiz olabilir.

Nitekim Fetâvayı Hindiyye de şu hükümler vardır:

“Sözüne inanılır bir doktor, hastanın ancak şarap içmekle tedavi olacağını, başka yolla tedavinin mümkün olmayacağını söylerse, gerçekten bu ihtimal de mevcutsa, âlimlerin ekserisi bu tedavinin yapılabileceğini bildirmişlerdir.”

Zaruret halinde organ naklini caiz gören alimlerimizin düşüncelerini şöyle sıralayabiliriz.

• 1. “Bir insanın yaşamasına vesile olmanın bütün insanların hayatına vesile olmak manasına geleceği.” (Maide Suresi, 5/32) prensibinden hareketle caizdir demişlerdir.
• 2. İslam’ın kolaylık dini olmasını göz önünde bulundurmuşlardır.
• 3. Kan nakli bugün caiz görülüyorsa, organ nakli de -insanın hürmetine uygun hareket etmek şartıyla- caizdir mantığı da yürütülmüştür.
• 4. Organını bağışlayan kişi, organını verdikten sonra yaşayamayacaksa, buna katiyen cevaz verilmemiştir. Çünkü bir canı kurtaralım derken diğer canı öldürmek caiz değildir.
• 5. Yaşayan birinin böbreklerinin ve gözlerinin biriyle, kan ve dişlerinin bağışlanması, o şahsın iznine tabidir; razıysa, verir.
• 6. Organ nakli yapılmadan evvel, konunun uzmanlarında hastanın bu tedavi ile iyileşeceğine dair güçlü bir kanaatin oluşmuş bulunması gerekir.
• 7. Nakli yapılacak organ bir ölüden olacaksa, ölümünden önce kendisinin veya ölümünden sonra mirasçılarının onayı alınmalıdır.
• 8. Diğer yandan organın alınması, vericinin hayatını ve sağlığını bozmayacağına dair güçlü bir kanaat oluşmuş olmalıdır.
• 9. Organ nakli, hemen içine girilecek bir iş olarak değil, son çare olarak düşünülmelidir. Çok mecbur kalındığında, iki zarardan biri tercih edilerek, ölmektense, bir insanın organıyla yaşamak tercih edilebilir. Buna da yine, hem dini alanda hem de tıp ve psikoloji alanında işin mütehassısları tarafından karar verilmelidir.

Peygamber Efendimiz’in (sav) sahih hadisiyle ihtiyarlık ve ölüm hariç her hastalığın tedavisi bulunacaktır. Organ ve doku naklinin de dini prensiplere riayet çerçevesi içinde tedavisinin bulunabileceği fikri daima canlı kalmalıdır. Çünkü bütün çalışmalar, yalnız nakil üzerinde yoğunlaşırsa, naklin dışındaki çıkış yolları elbetteki tıkanacak, bir türlü başka tedavi şekli bulunamayacaktır. Bunun içindir ki, meselenin ehilleri, nakle verdikleri önem kadar en azından başka alanlarda da çalışmalarını yoğunlaştırmalıdırlar. Aksi takdirde şimdilik çare olarak görülen nakille ilgili bilgi gelişimi temin edilirken daha insani çıkış yolları kapatılmış olacaktır.

Bu vesile ile bu meselede sıkça sorulan bir hususa da açıklık getirelim. Ölmeden önce göz ve böbrek gibi bir organını bağışlayan kimse, bu organlarının öldükten sonra bir hastaya takılmasıyla şüphesiz sevap kazanacaktır. Çünkü bu sayede başka bir insan sıhhate kavuşmuş, hayata dönmüştür.

Kaynak: Sorularla İslamiyet