Ve Bayram Gelir

Yüzlerce gün geçtikten sonra, tazeliğini yitirmeden…

Yaşanan onca şeye rağmen kanunlarını değiştirmeden…

Zaman geçtikçe çirkinleşen insanlığın tek kalan güzelliğini unutturmadan…

Yine bir bayram gelir.

Mutluluğu tatmamış yüreklere su serpmeye gelir. Yıllarca hiç çalınmamış kapıların zilini çalmak için…

İçinin sayısız hüzün haykırışlarına rağmen bir kez olsun gülümsetmeye gelir.

Bir lokma ekmek bulamayan ağızlara lokum ikram etmeye gelir.

Bayram… Fakire zengine, gence yaşlıya, çoluğa çocuğa, mutluya mutsuza her yıl kendini unutturmadan gelir. Bir gözyaşı silmek için… Ağıtlara sevinç katmak için… Hem ölüye, hem diriye… “Var”a “yok”a, “az”a “çok”a… Gecelerce gözünü pencereden ayırmayan hastaya gelir. Dertliye devâ olur. Hasrete vuslat olur.

“Bayram, bayram...” derken bir gün çıkar gelir… Bir fincan kahveni içer.

Yetime de gelir, öksüze de, bayram…

Bayram gelir. Belki saklı bir yarayı deşer, ama ardında ne sırlar gizlidir.

Bir yalnızlığı yüzüne vurur, fakat yine de kendini sevdirir. Dost yüzü görmeyenlere dost olmaya, yolda kalanlara yoldaş olmaya gelir. Güçsüzlere güç, âcizlere derman, boynu büküklerin alnından öpmeye gelir bayram. Bayram uzun bir sabrın sonunda, cenneti müjdeler gibi gelir. Bir korkuya ferah, bir vazgeçişe ümit, açlığa aş olmaya gelir. Allah için muhabbet, hoşgörü, fedakârlık, hürmet, dostluk ve kardeşlik olmaya gelir. Yerin altındakine de, üstündekine de bayram ettirir. Belki bir geçmiş dedirtir, ama bir geleceği vaat eder… Vefâyı öğretmeye gelir.

Uykudan uyanış gibidir bayram, rüyaları gerçeğe dönüştürmeye gelir.

Gecelerce birikmiş âhları, coşkun bir şelâle gibi dökmeye gelir.

Bir ışıktır bayram, onu görebilene ne güzel gelir.

Kaynak: Şebnem Dergisi